De meest verschrikkelijke make up ever!

Maybeline 24 hour foundation

Na zoveel positieve berichten op internet en Youtube koos ik voor maybeline 24 hour foundation. Wat een miskoop! 24 hour? No way. Dit spul is halverwegen de dag van mijn gezicht verdwenen. Behalve als ik hem af poeder, maar dan zit het er uit alsof ik 1 cm make up op mijn gezicht gesmeerd heb. Deze make up is sowieso heel dekend. Wat voor mij een te nep effect geeft. Verder heb ik nog een probleem. Ik knoei vaak met make up en deze make heeft ironisch wel heel veel hou vast op stoffen. Mijn vorige foundations kon ik met water water wel uit mijn kleren poetsen, maar dat is met deze niet het geval. Twee shirtjes waren na 4 keer wassen nog niet schoon. Tot dat ik bruut ging schroben wilde de vlek er echt niet uit.
Het enige voordeel aan de Maybeline 24 hour foundation is de SPF die er in zit. Die is vrij hoog en beschermt mijn huid goed. Al blijf ik toch wel balen dat je dan zo wit blijft. Ook biedt Maybeline een vrij brede kleurenreeks, wat in mijn geval heel fijn is.(Ik schijn een moeilijke kleur te hebben.)

Tussen kitscherige kerstverlichting

Tussen kitscherige kerstverlichting

“Je ziet er mooi uit.” Zegt zijn stem van achter me.
Snel trek ik mijn strapless jurk omhoog. Had ik nou maar wat grotere borsten, dan was die jurk tenminste blijven zitten. Ik draai me om en kijk hem aan. Zijn pak is te groot. Voor een pak veel te groot. Maar wat zijn mannen in pakken toch sexy. Wat is hij in een pak toch sexy. Zelfs in een te groot pak.
“Je hebt geen stropdas om!” zeg ik verontwaardig.
Hij lacht een jongensachtige lach en zijn ogen lijken licht te twinkelen.
“Sorry, sorry. Mijn vader had er alleen een met varkens erop. Of had je dat juist mooi gevonden?”
Ik friemel aan het bovenste knoopje van zijn vaalblauwe blouse.
“Hij moet open. Dat staat veel beter.” Zeg ik met mijn beste flirtblik.
Hij kijkt me wantrouwig aan alsof hij bang is dat ik hem hier en plein public tot zijn ondergoed uit ga kleden, omdat dat in mijn ogen beter zou staan. Eigenlijk zou het me worst wezen of zijn knoopje dicht of open beter staat. Als ik maar even aan hem kan zitten. Hem heel even aan kan raken. Ik kijk de zaal rond. Op de dansvloer voor ons dansen mensen op een remix van All I want for Christmas. De meeste mensen dansen. Een paar hangen aan de witte statafeltjes en graaien wat in de plastic wegwerpbakjes met Aldi-zoutjes. Overal hangen fel gekleurde slingers in de meest vloekende kleuren, kerstlampjes en plastic Kerstmannen met dito krulhaar. Uit mijn ooghoek gluur ik weer naar de jongen naast me. Hij danst soepel op de muziek. Hij danst geweldig. Ik neem heel zijn lichaam in me op. Dan valt mijn oog op het bovenste knoopje van zijn blouse. Dicht. Ik ga voor hem staan en kijk hem met een boze blik aan. Ik voel een fijne leegte in mijn maag als ik zijn lach weer tevoorschijn zie komen. Met twee handen pruts ik het kleine blouseknoopje weer open. Mijn handen rusten op zijn borst. Ik weet dat ik ze weg zou moeten halen, maar mijn lijf lijkt het te vertikken. Mijn onderlichaam raakt bijna de zijne. Samen wiegen we langzaam op de harde bonkmuziek. Heen en weer. Ik buig me naar voren en rust mijn gezicht tegen zijn wang. Zijn vingers raken voorzichtig mijn heup. Voor ik goed besef wat ik doe, raken mijn lippen zacht zijn nek. Ik zoen hem. In zijn nek! Met opengesperde ogen kijk ik naar een plastic kerstprul aan de muur. Een Kerstman op een slee kijkt met een koddige lach toe vanuit zijn kerstbal. Zoende ik hem nou echt net?! Doe ik dit nou echt? Ik kus in zijn nek omhoog. Over zijn wang naar zijn lippen. Mijn hand leg ik in zijn nek. Alles lijkt voorbij te flitsen. Voordat ik na kan denken over wat ik doe is het alweer gebeurd. Hij trekt me stevig tegen zich aan en ik voel mijn jurk afzakken. Zonder zijn lippen los te laten, geef ik met twee handen een harde ruk aan de bovenkant van mijn zwarte gaasjurkje. Even tikken mijn tanden door mijn hupje hard tegen de zijne. Kut! Mijn handen glijden haastig over zijn borst weer naar zijn nek omhoog. Daar houden ze zijn hals stevig vast. Dan trekken zijn lippen zich terug. In zijn voorhoofd staan fronsrimpels en zijn mond trekt ongemakkelijk. Ik zoen niet goed! Ik wist het. Het voelde al zo anders dan bij anderen. Hij vindt het niets. Ik heb hem een bloedlip gebeukt! Even kijkt hij me nog ongemakkelijk aan. Hij buigt zich iets voorover naar de linkerkant van mijn gezicht. Ik voel zijn adem bij mijn oor.
“Iedereen kijkt naar ons en fluistert.” Zegt hij.
De vrolijke leegte keert terug in mijn maag als ik hem aan zijn pols vast pak en mee trek naar een rustigere plek in het zalencomplex. En weer denk ik: Doe ik dit nou echt?

Gebaseerd op de waarheid.

Recensie: WICKED

In een woord; WICKED!

We kennen allemaal het wel bekende verhaal van The Wizard of Oz. Dorothy wandelt met de Tinnenman, Laffe Leeuw en Vogelverschrikker over de yellowbrickroad op weg naar de Wizard of Oz om hun droom in vervulling te laten gaan. Op hun tocht worden ze tegengewerkt door the Wicked Witch of the West en helpt Glinda the Good hen waar ze maar kan. We hoorden slechts een kant van het verhaal. Wicked vertelt de andere kant. Waarom werd de goede heks goed en de slechte heks slecht. En was ze Wicked Witch of the West werkelijk zo wicked?

Op 22 december bezocht is deze hitmuscial, die meer dan 30 grote musicalprijzen won, in het Apollo Victoria Theater. Een avond waarin ik weg ben geblazen door de geweldige zang, ik kippenvel had van de door Stephen Schwartz geschreven muziek, ik mijn ogen heb uit gekeken door het geweldige decor, de orginele choreografieën en de prachtige kostuums. En ik bovenal van spanning op het puntje van mijn stoel zat bij een musical waarvan ik het verhaal al van voor naar achter kenden.

De belangrijkste en meest overtuigende spelers waren Alexia Khadime als de groene heks Elphaba en Dianne Pilkington als zelfingenomen blondine Glinda. Alexia’s stem verraad bij de eerste noot meteen dat onder haar groene make-up een donkere huid verstopt is. Haar stem is prachtig warm. In de hoogte klinkt ze soms scheller wat gebruikelijk is bij de rol van Elphaba. Tijdens de pauzefinale stonden mijn nekharen overeind van haar zangkwaliteiten.

Dianne blinkt uit in haar humoristische kwaliteiten. Ze doet je Christin Chenoweth, de meest bekende Glinda, tijdens heel de voorstelling even helemaal vergeten. Ze gaat helemaal los met gekke pasjes en gekke bekken. Ook in de zang weet Dianne te overtuigen. Ze worstelt zich door de meest hoge noten heen. Wel met iets meer zichtbare moeite dan de eerder genoemde Chenoweth.

De dames vertellen samen prachtig het verhaal over een vriendschap, verraad, goed en slecht. Stukje bij beetje ontdek je dat Glinda the Good eigenlijk niet zo heel goed is en dat Wicked Witch Elphaba met al haar goede bedoelingen van af het begin er ingeluisd is. In het laatste duet “For Good” sluiten de dames dit verhaal prachtig af.

Een minpunt in deze overtuigende show was voor mij Oliver Tompsett in de rol van Fiyero/Vogelverschrikker. Tompsett kreeg het niet voor elkaar om de stoere populaire jongen Fiyero neer te zetten. Zijn bewegingen waren ongemakkelijk en stijf en hij kwam echt mannelijkheid te kort. In de meer kwetsbare stukje wist Tompsett met zijn warme en spatzuivere stem wel te overtuigen.

Wicked is rond uit een spektakel met een bewegende draak als decorstuk en acrobatische acteurs die als apen voorbij komen slingeren. Van af 29 maart staat er een frisse nieuwe cast klaar om het verhaal van Wicked aan het publiek te vertellen. Ik hoop bij die acteurs ook een keer in het publiek te zitten. Want Wicked blijft keer op keer WICKED!