De vrouw van...

Vandaag vond ik het tijd om een schrijfsel van bij te posten. Het is een collum die ik recent voor school heb moeten schrijven. Lees hem alsjeblieft een beetje met een knipoog. ;)

De vrouw van…

Ik ben zo’n vrouw die alles overheeft voor haar wederhelft. Werkelijk alles. Elke zondagochtend een ontbijtje op bed voor hem? Een blik op zijn lieve slaperige ogen die hij amper open krijgt en ik ben overstag. Is hij ziek? Ik huppel braaf naar zijn huis met soep of een vers geperst gezondheidssapje. Meneer kan niet zonder zijn dagelijkse portie rood vlees? Ik laat nu al tijden die lieve vegetarische restaurantjes voor wat ze zijn en strijk neer bij een grillrestaurant voor een halve koe aan spareribs. Ik houd niet van kou, niet van hoog, niet van snel en ik ben, sinds ik bij het instappen overreden ben door een skilift, doodsbang voor skiliften. Van af een steile sneeuwberg vraag ik me met trillende benen af waarom ik op wintersport ga. Uit de diepte kijken twee trouwe blauwe hondenogen, een lieve lach met een Mangakapsel me stralend aan vanaf zijn snowboard. Ohja… Voor hem.

En met deze instelling heb ik mijn toekomstbeeld zelfstandig gekozen. Ik word een vrouw van. Nee, niet omdat ik met die mooie blauwe ogen wil trouwen en wil zien hoe die onze kindjes zouden staan. Maar omdat ik vrijwillig kies voor een leven in de schaduw van mijn man. Ken je Karin van Nieuwkerk? De achternaam geeft vast iets weg, maar je zult geen idee hebben wie ze werkelijk is. Wat doet Sylvie van der Vaart nou eigenlijk nog meer naast shoppen, hersenloos zijn en de naam van der Vaart dragen? Jenny de Munk? Tanja van Rene van Kooten? En Naomi van As kan lekker hockeyen, toch blijft ze de vriendin van die heerlijke schaatsgodheid Sven Kramer.
Mijn wederhelft is hard op weg net zo’n godheid te worden in de theaterwereld. Ik keek toe hoe hij uitgebreid stond te zoenen met een ander meisje, onder het mom het is “maar toneel”. Met rode lippenstift over zijn hele gezicht, keken die ogen me weer hoopvol aan en perste ik over mijn lippen dat ik het echt niet erg vond. Ik moedig het ondertussen zelfs aan. Twijfelt hij over een rol omdat hij dan een jongen moet zoenen? Ik zeg zonder blikken of blozen dat mij dat echt niet uitmaakt. Terwijl een meisje, nu al groen van jaloezie, in mij roept dat ik op dat moment langzaam dood zal gaan. Alles voor die hoofdrol. Ik printte zijn auditieformulieren voor het conservatorium en dwong hem auditie te doen. Een keuze die ons gedroomde huisje-boompje-beestje-toekomst “als het goed is” zeker jaren zou vertragen. Maar een vrouw van hoor je nooit klagen.

En ik ben nu al trots een vrouw van te zijn! Ik zal het goed doen. Ik ga vrouw van zijn met stijl en klasse. Ik kies voor avonden allen thuis als hij weer moet repeteren. Ik kies voor elke voorstelling te proberen om te komen kijken, ook al kost me dat een klein fortuin. Met een valse noot loop ik met opgeheven hoofd de zaal uit. Net als Naomi voor haar Sven deed, toen hij zijn tien kilometer met één fout bij het vuilnis zette. Ik word de Sylvie van der Vaart van de theaterwereld. Maar dan hopelijk met de beauty én de brains!

Mlies